Çoğu zaman bunu yaparım.
Binbir umutla başladığım işler yarım kalır hep...
Lan sonuçta birkaç sayfa yazı.
Hatta ne birkaçı, bir bile değil!
Ünlü bir yazar diyordu ya
“her gün mutlaka bir sayfa da olsa yazarım.”
Bunu sağlamaya çalışıyorum fakat başarılı olamıyorum niyeyse...
İçimden gelmiyor bazen. Bazense vakit bulamıyorum.
“Sanki iş adamısın, *mına koyim” diyebilirsin. Diyenler vardır.
***
Son yazdığım günlüğün
üstünden birkaç gün geçti ve orada gidip bir günlüğe
yazılacak son temada bir şey yazdım... Siyaset
yazdım!
Ne kadar dahiyane(!)
Hem benim yazdığım aşırı dahiyane(!)
hem de ‘altılı masa’da ‘Meral Mommy’nin kullandığı yöntem aşırı dahiyane(!)
“Nasıl olabiliyor abi” , “Bu denli hiçbir şey olmamışçasına”
“Bu denli pişkince!” diyor bir yanım diğerine...
Diğeri de “Ne bekliyon ki mına koyim, siyaset bu!” işte...
Siyaset neydi?
“Siyaset emekti, sevgiydi” değil tabii ki.
Siyaset “tükürdüğünü yalama sanatı” falan mı yoksa?
Veya siyasette niye her şey mübah!
Bu kadar basit mi yani?
“5 dakkada deeşir bütün işler” klişesi gibi...
“Ne şiş yansın ne kebap”
“Ne tavuğum ne kazım”
Herkese cici görünmek lazım!
Öyle di’ mi siyasetin amacı?
“İstemem yan cebime koy”lar...
Herkesi memnun etme çabaları...
Bizim oralarda -ve belki sizin oralarda (belki daha da fenası)- bir lâf vardır:
“Ne emmeye ne gömmeye” diye...
Bazense “hem emmeye hem gömmeye” ama...
Hem emmeye hem gömmeye!
Gece 1 sıralarında zırvalandı bu yazı...
Muhtemelen bugün “bu günlüğe” yazmam bile.
Yetti, kâfi! Konu kilit!